Na Zlovrhu, najvećem vrhu Žepske Planine na 1525 metara nadmorske visine, na tromeđi opština Rogatica, Srebrenica i Han Pijesak, juče je parastosom i polaganjem vijenaca Opštine i Opštinske Boračke organizacije iz Rogatice kod priodnog spomen-obilježja, obilježena 28 godišnjica od stradanja 10 vojnika Vojske Republike Srpske iz sastava Rogatičke lake brigade. Njih je oko 2 sata u noći između 29. i 30. avgusta 1995. godine stigla smrt pod gromadama betona jednog od najznačajnijih telekomunikacionog objekta bivše JNA, koji nije bio ni u kakvoj korisnoj borbenoj funkciji, a bombardovali su ga i do temelja srušili avioni NATO snaga, koji su navodno bili u mirotvornoj ulozi između zaraćenih strana u BiH.
Te noći, ni krivi ni dužni, stradali su vršeći samo ulogu fizičkog obezbjeđenja objekta na Zlovrhu braća Ljubomir (40) i Dragomir (38) Bakmaz, Velimir Ujić (24), Radenko Sorak (33), Milan Stanišić (27), Zoran Nerić (32), Miloš Jovičić (36), Andrija Obradović-Kalkaba (42), Zoran Sorak (20) i još golobrad Darko Motika sa svega 19 godina, a iza svih njih je ostalo 17-toro malodobne đece, dok su Miloš Jovičić, Zoran Sorak i Darko Motika bili neoženjeni i tek na početku života.
Sjećanje na njih vraćeno je danas paljenjem svijeća zadušnica, parastosom koga je odslužio paroh borički Dragan Jović uz prigodnu besjedu, te polaganjem vijenaca Opštine Rogatica, koga je položio načelnik Milorad Jagodić sa saradnicima, delegacije Opštinske Boračke organizacije (OBO) na čalu sa predsjednikom Mišom Sokolovićem, dok su bukete cvijeća položili i suzama zalili članovi porodica stradalih boraca.
Uz odavanje pošte stradalim sa Zlovrha je pošla poruka NATO-u da im se ovaj zločin nad nedužnim nikad ne može i neće oprostiti i zaboraviti.
Kako im oprostiti, kazuje Stoja Ujić, majka Velimira, jedinca sina, kad sam od tada do današnjih dana prolila rijeku suza. Da nije mojih troje unučadi i snahe, koja mi je kao kćerka, sigurnp bi do sada presv isla kao što je presvisnuo i moj Ratko, otac našeg Velimira.
Sava Nerić, supruga stradalog Zorana, svake godine dođe na Zlovrh. Prisluži svijeću zadušni cu, zalije suzama mjesto gsje su joj rekli da je te kobne noći stradao njen Zoran i čašicu domaće mučenjnice rakije ponudi za dušu njenog Zorana. Utjea su joj, reče, naših dvoje đece, koja se ponose likom i đelom svoga oca.
Starješina jedinice koja je tih dana fizički obezbjeđivala objekat na Zlovrhu bio j Drago Karišik. On je jedan od četvorice koji su slučajno, ali sa ozbiljnim povredama od kojih i poslije toliko vremena ima posljedica, prdeživjelih bombardovanje Zlovrha. On reče da ga je spasila neka betonska greda, a napominje da je ta noć mogla biti i katastrofalnija da on nije, na svoju ruku, poslao na vikend odmor preko 30 vojnika koji su bili na rasporedu na Zlovrhu i kontrolisali veliki dio terena oko objekta na Zlovrhiu, a odmarali u objektu koji je pružao koliku-toliku zaštitu od surove klime na Zlovrhu, čije ime sve govori, reče još danas Drago Karišik, penzioner koji živi u Rogatici i s vremena na vrijeme ostvari kontekt sa ostalom trojicom njegovih saboraca koji su sa njim preživjeli bombardovanje Zlovrha prije 28 godina, a to su, grehota bi bilo ne spomenuti, Željko Delić, Radenko Božić i Zoran Gojković.
/058/
