U Narodnoj biblioteci Sokolac večeras u 18.00 časova održaće se promocija knjige „Blagoje Jovović – Srpski heroj u vučjoj jazbini“, autorke Marije Jovović, koja živi i radi u Argentini, a čiji je otac Blagoje heroj koji je pucao u ustaškog poglavnika Anta Pavelića, o čemu je riječ u pomenutoj knjizi.
Zločincima je svejedno koga ubijaju – bilo da su to starci, žene ili djeca. Njihov zadatak je kroz istoriju bio isti – da se riješe onih koji im smetaju u izvršenju „cilja“ – zatiranja jednog naroda. Takvu sudbinu dožio je i srpski narod tokom Drugog svjetskog rata, kada je nad njim počinjen genocid u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj /NDH/. Uz sva monstruozna djela, dovoljno je reći da su pripadnici ustaškog pokreta primijenjivali posebne vrste zločina, koje su sprovodili u logorima za djecu.
Iako je Božiji sud posljednja riječ za nečija (ne)djela, čovjek se ponekad nađe u teškom iskušenju i na sebe preuzme ovozemaljski sud, spreman da mu zarad takve odluke i djela bude suđeno pred Svevišnjim.
Takva sudbina povezuje dvojicu ljudi – Blagoja Jovovića iz plemena Bjelopavlića iz Crne Gore i Krsta Đerića iz Trusine iz Hercegovine. Prvi je, 1957. godine, izvršio atentat na ustaškog poglavnika Anta Pavelića, dok je drugi, na samom početku Drugog svjetskog rata, 1941. godine, učestvovao u zasjedi na doglavnika ustaškog pokreta Mija Babića.
I jedan i drugi bili su pripadnici Jugoslovenske vojske u otadžbini /JVuO/, ali, za razliku od Jovovića koji je uspio da spasi živu glavu poslije rata, Krsto Đerić je stradao od komunističke ruke 1942. godine.
Poslije više decenija, došlo je vrijeme da se u porodičnoj kući Đerića u Trusini iznad Berkovića upoznaju potomci srpskih heroja – Krsta Đerića i Blagoja Jovovića.
Blagoje je istinu o atentatu na Anta Pavelića ispričao blaženopočivšem mitropolitu crnogorsko-primorskom Amfilohiju u Manastiru Ostrog, gdje počivaju mošti Svetog Vasilija Ostroškog i Tvrdoškog.
Nakon što je prvi put ispričao što je uradio 1957. godine, Marija je kod oca primijetila veliko olakšanje.
„Više od 40 godina je mnogo vremena da se drži u sebi, da niko ne posumnja po ponašanju, priči, jer je Argentina bila leglo ustaša. Blagoje je uvijek bio nježan, dobar otac i kad sam čula šta je uradio bilo je emotivno”, navela je Jovovićeva.
Odlučila je da napiše knjigu „Blagoje Jovović – srpski heroj u vučjoj jazbini“.
„Tri godine sam radila na knjizi. Iz štampe je izašao prvi dio. Mnogo sam čitala, sakupljala sve što se pisalo i znalo o ocu, obrađivala svaki detalj njegovog života i imala sam želju da pišem o njegovom porijeklu, karakteru, borbi, porodici, a isto tako kako su ustaše bez ikakvih problema živjele i radile u Argentini. Uzimala sam građu iz argentinske arhive, Nacionalne biblioteke u Buenos Ajresu, Lomas del Palomaru, tražila sam i čitala novine iz tog perioda. Svaki dokument koji sam pronašla je u ovoj knjizi, a neki će se naći i u drugom dijelu knjige. Moj otac je pisao pjesme i priče, a u ovoj knjizi je i jedna njegova pjesma. U drugom dijelu knjige će biti riječi o atentatu, ne samo o onome što je Blagoje ispričao Tihomiru Burzanoviću u intervjuu 1999. godine (knjiga ‘Dva metka za Pavelića’), ali i puno informacija o Anti Paveliću. Pronašla sam dosta dokumenata o sprezi suda i policije sa ustaškom emigracijom i odlasku Pavelića u Španiju, gdje je i umro od posljedica ranjavanja”, navela je Marija Jovović.
Marija de los Angeles Jovović živi i radi u Argentini. Profesor je vizuelne umjetnosti. Zapažene su njene knjige poezije „Blagoslovena zemlja“, „Držim se papira“, „Hronika savremenog društva“, romani „Vladimir Arsenović, neobičan čovek“ i „Zid, koža i žalost“, memoari „Put do susreta“…
Zastupljena je u više od deset antologija poezije, proze i kratke priče. Nagrađena je na konkursima za pripovijetku „Iza Ivanovih senki“ i kratku priču „Francuskinja“, a njena literatura o školstvu je dio obaveznog gradiva za učenike i nastavnike u školama u Argentini.
