Dobroslav Jevđević je rođen u svešteničkoj kući, od oca Dimitrija i majke Anđelke, u Miloševcu kod Prače 1895. godine. Kao član Mlade Bosne učestvovao je u neuspelom atentatu na austrijskog generala Poćoreka 1908. godine, kada mu je bilo svega 13 godina, a potom i u sarajevskom atentatu 1914. godine. Tada je uhapšen i kraj Prvog svetskog rata dočekuje u zatvoru. Između dva rata bio je publicista i političar (jedan od vođa Orjune i JNS-a). Tokom Drugog svetskog rata najpre je obavljao političke dužnosti u zapadnim srpskim krajevima, a 1944. postaje komandant Komande JVuO za Gornju Liku i Hrvatsko primorje, odnosno dva korpusa koja su postojala u tim krajevima: Ličko-kordunaškog i Primorskog korpusa. Krajem te godine prešao je na savezničku teritoriju u Italiji. Godine 1942. dobio je zvanje četničkog vojvode.
Poručnik Neđeljko B. Plećaš, u svojoj memoarskoj knjizi “Ratne godine 1944-1945”, vojvodu Jevđevića opisuje sledećim rečima: “On je shvatio, bolje nego iko drugi, da je posle ratne tragedije (aprila 1941) bio najvažniji posao da se spasu srpski životi. Tome se cilju on bio sav posvetio. On je sve gledao srpskim očima. Nije se zanosio ni Saveznicima, ni okupatorima, ni prijateljima ni neprijateljima, već je vagao na nacionalnom kantaru i motrio ko će u kom momentu više koristiti našem narodnom interesu. U tom radu, on se ponekad ogrešio o interese Saveznika, često se grešio o interese okupatora, ali se nikada nije ogrešio o interese srpskog naroda”.
Vojvoda Jevđević je u emigraciji je bio počasni doživotni predsednik Organizacije srpskih četnika “Ravna Gora”. Objavio je knjigu četničkih novela “Kapi krvi” (1950), kao i knjige “Sarajevski zaverenici” (1953-1954) i “Od Indije do Srbije – tri hiljade godina srpske istorije” (1961). Osnovao je i uređivao “Srpske novine”. Umro u Rimu 2. oktobra 1962. godine.
