Imena Mirsada Mujačića i Rasima Mehmedovića zauvijek će ostati upisana zlatnim slovima u istoriji balkanskog podneblja, a sjećanja na njihova herojska djela nikada neće izblijediti. Ova dva mlada, skromna čovjeka položila su 9. marta 1993. zajedno sa još dvanaestoricom srpskih branilaca svoje živote u odbrani nejači i civila – žena, staraca i dece srpske nacionalnosti suprotstavivši se zlu koje se tada nadvilo nad Vlasenicom i čitavim Podrinjem.
Građani Vlasenice sa ponosom njeguju sjećanje na ove čelične ljude a njihova imena spominju sa punim poštovanjem. Paljenjem svijeća, polaganjem cvijeća, posjetom gradskoj spomen sobi i memorijalnim šetnjama Vlaseničani više puta godišnje odaju počast i izražavaju zahvalnost svima koji su poginuli za slobodu. Ovi ljudi pokazali su šta znači biti čovjek i u najtežim danima rata, pokazali su da hrabrost i požrtvovanost nemaju veze ni sa vjerom, ni sa nacijom. Oni su svim budućim generacijama ostavili u amanet mir i slobodu te Mirsad, Rasim, Slobodan, Mirko i svi drugi heroji koji su poginuli braneći civile i svoja ognjišta moraju biti naš uzor, naša zvezda vodilja uvek i u svakom trenutku.
Iako je vojska Alije Izetbegovića – takozvana „Armija BiH” počinila strašne zločine nad civilima, od progona, zatvaranja u logore, masovnih egzekucija, silovanja, zlostavljanja do uništavanja verskih i kulturnih objekata, mora se napomenuti da je i među muslimanima / Bošnjacima bilo izuzetaka koji su svojom odlučnošću i borbenošću razbili sve stereotipe, predrasude te nisu povjerovali u propagandu koja je dolazila iz Sarajeva. Odbili su da uzmu oružje u ruke i ubijaju svoje dojučerašnje komšije Srbe sa kojima su odrasli, sa kojima su se družili i međusobno pomagali..Neki su i javno ustali i usprotivili se zločinima nad srpskim civilima zbog čega su prozvani „izdajicama, četnicima, izrodima i dezerterima”.
Ti hrabri ljudi stali su u odbranu svojih komšija i radnih kolega, stali su u odbranu časti i ljudskosti. Nije to imalo veze ni sa nacionalnim identitetom, ni sa vjerom ili etničkom pripadnošću…bila je do odbrana morala i civilizacijskih vrijednosti…to je stvar koja se tiče ljudskosti i humanosti. Rat je nažalost bio test na kojem su mnogi Bošnjaci Podrinja pali jer su bez ikakvog razloga krenuli da ubijaju svoje komšije iz najnižih pobuda i apsurdnih ciljeva.
– Oni su žrtvovali svoje živote da bi spasli srpske civile, uvijek su se zalagali za mir i dobrosusjedske odnose. I tad su pokušali da spriječe zločine i u tome uspjeli. Nažalost, stradali su smrtno ali njihova djela govore sve – govorio je Mile, komšija i miještanin sela Babići. Mirsad je u trenutku ubistva imao 34, a Rasim 35 godina.
Zbog čega? Zbog materijalnih dobara? Zbog imanja? Zbog teritorijalnih pretenzija?
Ničim se ne može opravdati zlo i fašizam koji su tog proleća 1992. samo oživljeni i probuđeni. Područje opštine Vlasenica, kao i čitavo srednje Podrinje, bili su teritorijalna aspiracija ideologa i protagonista projekta „čiste muslimanske Bosne i Hercegovine” još tokom perioda osmanske vladavine, a domicilni muslimani / Bošnjaci su svoje genocidne namere pokazali u periodu tokom Drugog svetskog rata (1941-1945) kada je u Vlasenici i srednjem Podrinju ubijeno preko 10 000 Srba, među kojima i četiri stotine djece. Pet decenija kasnije, potomci tih fašista ponovili su zločine svojih predaka sa istim ciljem – da zatru sve srpsko.
Muslimanske / bošnjačke snage su tokom poslednjeg rata (1992-1995) na teritoriji srednjeg Podrinja ubile 3267 građana srpske nacionalnosti, uključujući i 72-oje djece. Samo na području predratne vlaseničke opštine (uključujući Miliće i Šekoviće) ubijeno je više od pet stotina Srba, među kojima i mnogo žena, staraca i dece. U Vlasenici i srednjem Podrinju su nad građanima srpske nacionalnosti su tokom trajanja rata počinjeni brojni ratni zločini od masovnih egzekucija, silovanja, mučenja, nasilnog i sistematskog progona pa sve do uništavanja verskih i kulturnih objekata. Vrlo brzo su širom vlaseničke i susednih opština formirani i logori za Srbe u kojima su vršene najgnusnije torture i zverska mučenja, sadistička iživljavanja, silovanja, sakaćenja te masovne egzekucije. Žrtve ratnog bezumlja bili su civili oba pola i svih uzrasta: od male djece do starih i nemoćnih.
Izvor: Crnibobarder
