Na Glasinačkoj visoravni, u selu Bjelosavljevići kod Sokoca, nalaze se ostaci pravoslavne srednjovjekovne crkve i najveće nekropole sa stećcima u Sarajevsko-romanijskoj regiji. Crkva na Glasincu prvi put se pominje u povelji kralja Srba Bosne, Pomorja, Humske zemlje, Donjih Kraja, Zapadnih strana, Usore, Soli i Podrinja Stefana Dabiše iz 1394. godine, izdatoj povodom sukoba sa Osmanlijama. Arheološka istraživanja iz 2013. godine koja je obavio Aleksandar Jašarević, dala su arheološku potvrdu.
Crkva se nalazila u zemlji vlastelinske porodice Pavlovića i bila je jednobrodna, zidana od pravilno tesanih blokova sedre, sa polukružnom oltarskom apsidom i unutrašnjim pilastrima koji su prostor dijelili na tri traveja. Kao i kod srodnih hramova Raške škole, kupola je bila postavljena centralno u odnosu na ukupnu dužinu građevine. Oblik osnove nema bliskih analogija u zemlji Pavlovića, što upućuje da je riječ o grobnoj, a ne o običnoj grobljanskoj crkvi.
Najbliže paralele nalazimo u hramovima iz prve polovine XIV vijeka: Sv. Jovana u Studenici, crkvama u Brveniku, Baljevcu, Šumniku i Kumanici, zatim u Bijeloj Crkvi u Karanu i crkvi Sv. Đorđa u Mažićima kod Bijelog Polja. Sa lijeve obale Drine sličnosti postoje sa crkvom u Goraždu i sa crkvom u Đurđevici kod Foče – sve grobne zadužbine vlastele, u kojima je, kao i na Glasincu, ktitor sahranjen u zidanoj grobnici unutar samog hrama.
U sjeverozapadnom uglu crkve pronađena je jedina zidana grobnica, pažljivo ozidana i malterisana, koja se po svom izgledu razlikuje od ostalih i sa sigurnošću se može smatrati ktitorskom grobnicom. Unutrašnjost hrama bila je živopisana: sačuvani fragmenti fresaka na bifori i svodovima pokazuju da su zidovi bili u potpunosti oslikani. Za razliku od srpsko-vizantijskog stila fresaka kakve poznajemo iz Dobruna ili Crkvine u Goraždu, ovdje se uočavaju i gotički uticaji angažovanih majstora.
Crkva je bila okružena prostranom nekropolom sa stećcima, najvećom u Sarajevsko-romanijskoj oblasti, koja je 2013. godine proglašena nacionalnim spomenikom BiH. Danas je vidljivo nešto više od 350 spomenika, ali se procjenjuje da ih je u 15. vijeku bilo preko 500, možda i znatno više. Novija istraživanja i slučajna otkrića ukazuju da veliki broj stećaka leži i ispod površine. Nažalost, nekropola je tokom vremena pretrpjela brojna oštećenja. Još u austrougarskom periodu, prilikom gradnje puta Sokolac – Rogatica, uništen je dio stećaka. Tokom posljednjih decenija, više spomenika je stradalo od nestručnih iskopavanja, dok je 2008. godine grupa mještana, bez dozvole nadležnih institucija, teškom mehanizacijom znatno oštetila sam kompleks crkve i nekropole. Među stećcima se izdvaja natpis: „Sѣče (ka)mi Vladimir, a pisa Mitrović“, koji otkriva imena klesara i pisara – rijetko sačuvano svjedočanstvo o ljudima koji su radili na izradi ovih nadgrobnih spomenika.
Glasinac čuva nasljeđe iz različitih vremena: od tumula i gradina ilirskog plemena Autarijata, preko glasinačkih kolica kao simbola praistorijske moći, rimskog perioda i sačuvanih stela, pa sve do srednjovjekovne Bosne, pravoslavne crkve i stećaka. Na jednom mjestu sabrana je istorija više vijekova koja pokazuje da je ovaj prostor bio duhovno i kulturno središte u različitim epohama.
