Za slučaj „Markale“, koju god verziju događaja, čuo je svaki punoljetni govornik ovog jezika. Za patnju stanovništva onog dijela Sarajeva koji se nalazio pod kontrolom takozvane Armije RBiH čuo je cijeli svijet.
Žarko Kreštalica, Milojka Tambur, Ružica Martinović, Slađan Grgić, Branka Milošević, Nataša Kvesić, Tomislav Milanović, Zdravko Šutalo, Mira Delić, Petko Radovanović … To su imena ubijenih Srba za koja svijet nikad nije čuo.
Svijet nikad nije i nikad neće čuti imena još trideset troje ranjenih Sarajlija, koji su tog kobnog dana čekali autobus ispred zgrade Opštine Ilidža. Tog 26. oktobra 1992. godine, cilj takozvane Armije RBiH nisu bili srpski odbrambeni položaji i vojni objekti. Cilj granata koje su ispalili pripadnici samozvane armije, bili su srpski civili.
Slađan je imao samo 13 godina. Njegovog imena na spomeniku ubijenoj djeci Sarajeva nema. Za sarajevske vlasti on nije bio dijete. Njegova mama ne zove se Munira, nema četiri tisuće mjesečnih primanja, ne vozi džip, nije medijska zvijezda i nema privilegiju da utiče na državna pitanja, niti se njeni stavovi prenose kao udarna vijest mnogih medija. Zapravo, mi ne znamo ni kako se zove Slađanova mama, da li je živa ili daleko od svog Sarajeva, možda u tuđoj provinciji, tiho boluje svoju bol.
Izvor: /Sarajevo na vezi/
