Djetinjstvo jednog od najmlađih vojnika Vojske Republike Srpske /VRS/ Igora Kisića prekinuto je 3. oktobra 1994. godine, kada je imao 14 godina, prilikom jakog muslimanskog artiljerijskog napada na gradsko jezgro Ilijaša.
Igor Kisić rođen je 9. jula 1980. godine u Visokom, a poginuo je od granate koja je pala u njegovoj neposrednoj blizini dok se nalazio u komandi voda, navodi se u monografiji „Djeca žrtve rata 1991-1995“ u izdanju Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica.
Igor je rođen u mjestu Kula Banjer, opštini Visoko, a u prvom i drugom razredu osnovne škole pohađao je vjeronauku, te je nedjeljom redovno odlazio u crkvu.
U 10. godini savladao je tehniku rada na računaru, a već u 12. naučio da upravlja putničkim automobilima pokazujući veliko iskustvo. Hobi mu je bio skupljanje zastavica i bedževa. Bio je vatreni navijač Fudbalskog kluba „Crvena zvezda“ iz Beograda.
Igorov otac Niko Kisić bio je član SDS-a od osnivanja i odbornik u Skupštini opštine Visoko, a kao mašinski inženjer radio je u srednjoj tehničkoj školi.
Prema Nikovim riječima, situacija u Visokom počela je da se komplikuje u maju 1992. godine, kada je, nakon povlačenja JNA, primijetio „zastave sa ljiljanima“.
„Smatrali smo da je to jasna poruka za Srbe da nemaju šta da traže u Visokom, posebno kada su počeli da daju straže. I mi smo počeli držati straže da bi se odbranili, jer se rat vodio u Sarajevu. Primjećivale su se paravojne formacije. Porodicu sam sklonio na sigurno 3. maja 1992. godine, a nakon napada na Ilijaš i Vogošću počeli su napadi i na Visoko“, rekao je Niko.
Nakon mjesec dana otišao je iz Visokog. Tako se Igor sa ocem Nikom, majkom Gordanom i starijom sestrom Tanjom obreo u Čekrčićima, odakle odlaze u Ilijaš.
Po dolasku u Ilijaš, Igorov otac se pridružuje Ilijaškoj brigadi VRS, a u blizini mjesta gdje su živjeli bio je stacioniran Samostalni motorizovani vod „Vaske“, koji je bio u sastavu Ilijaške brigade.
Ovom jedinicom je komandovao Vaske Vidović, a prema Nikovim riječima, Igor je koristio svaki slobodan trenutak da ode u skladište municije gdje su se okupljali borci iz ove jedinice.
Igorova majka ga je sprečavala da ne odlazi dolje, branila mu da ide, ali bezuspješno. Sa nepunih 13 godina, Igor se takođe pridružuje Ilijaškoj brigadi i postaje njen najmlađi borac i jedan od najmlađih boraca VRS.
Školske knjige i bezbrižne dječačke dane zamijenio je uniformom i puškom, te je sa djelima uveliko nadrastao generaciju kojoj je pripadao.
„Nikome nije uspjelo da ga ubijedi da je još isuviše mlad i da ostavi pušku i uniformu. Bio je uvjeren da je dorastao za to i tako se i ponašao. Zbog ponašanja postao je miljenik cijele brigade“, navodi se u knjizi „Djeca žrtve rata 1991-1995“.
Gotovo da nema borca ove brigade koji nije upoznao malog junaka. Bio je raspoređen u skladište, ali je često pripremao artiljerijsko oružje za djelovanje.
Tokom ofanzive takozvane Armije BiH na Nišićku visoravan početkom avgusta 1994. godine Igor je sam iz Ilijaša dovezao pun kamion municije borcima na prvoj liniji.
Izazivao je čuđenje i divljenje svojih saboraca, koji su ga pazili kao svog najrođenijeg. I kod svojih vršnjaka Igor je izazivao divljenje i bio im je uzor.
Poginuo je 3. oktobra 1994. godine prilikom jakog muslimanskog artiljerijskog napada na gradsko jezgro Ilijaša od granate koja je pala u njegovoj neposrednoj blizini dok se nalazio u komandi voda.
Dan potom, na sahrani, borci i građani Ilijaša dostojanstveno su se oprostili od svog miljenika. Igor je posthumno odlikovan Ordenom Miloša Obilića.
Dejtonskim mirovnim sporazumom Ilijaš je pripao muslimanskoj strani, te je njegov otac Niko, ne želeći da mu sin počiva na tuđoj teritoriji, samoinicijativno ekshumirao sinovljevo i tijelo ujakovog sina.
Njihova tijela stavio je na kamionet i prevezao ih i sahranio u Zvorniku. Nakon kraćeg boravka, porodica Kisić se nastanila u Bijeljini, gdje je Igorovo tijelo preneseno.
