Ovaj čovek je podigao prvi oružani ustanak protiv nacista u okupiranoj Evropi (ako ne računamo pokušaj poljskog oficira Vitolda Pileckog, koji se 1940. godine sukobio sa Nemcima ali čiji pokret nije zaživeo i potrajao).
Paroh Srpske pravoslavne crkve u rodnom selu Kazanci, u Staroj Hercegovini (danas na granici Crne Gore i Republike Srpske) Radojica Perišić je, poput Karađorđevog vojvode popa Luke Lazarevića i mnogih drugih sveštenika-junaka u srpskoj istoriji, nevoljno skinuo epitrahilj i mantiju, uzeo pušku i poveo svoj narod u borbu za goli biološki opstanak.
Rodio se 1907. godine u kući hercegovačkog junaka Sima Perišića i majke Đurđe, u selu Kazanci, odakle je, po završetku škole, otišao u čuvenu Cetinjsku bogosloviju. Oženivši se Ikonijom Adžić, vratio se u rodni kraj gde je sve do napada na našu Kraljevinu služio kao parohijski sveštenik i bio omiljen u narodu, poznat kao sveštenik, koji je (osim kada je služio i obavljao verske dužnosti) živeo kao i svaki drugi seljak, nosivši uvek Sveto Pismo pod miškom.
Pop Radojica je 6. juna 1941. godine poveo prvi oružani ustanak protiv nacističkog okupatora i hrvatskih ustaša koji su otpočeli sa masovnim klanjima Srba po Hercegovini. Odmah se stavio na čelo ustanika iz svoje parohije, kao i okolnih mesta na hercegovačkoj Goliji.
Saznavši da su ustaše pobile sve stanovnike sela Korita (koje je bilo poznato po tome što je dalo veliki broj Solunaca i dobrovoljaca Srpske vojske iz Velikog rata) pobacavši ih u jamu i dobijajući vesti da se ustaše (Hrvati i muslimani) motaju po okolini i ispituju meštane o broju muških glava i slično, donosi odluku da se ustaše pre moraju napasti nego čekati da oni napadnu njih.
I tako pop Radojica okuplja najviđenije parohijane, skuplja oružje i organizuje straže, da bi ih 6. juna 1941. godine u Brljevu, poveo u napad ustašku patrolu i time otpočeo prvi oružani ustanak.
Povezavši se sa poručnikom Kraljeve garde, koji je nakon Aprilskog sloma peške iz Beograda stigao u rodno Gacko i tako izbegao zarobljavanje, Miloradom Popovićem i kapetanom Bajagićem, poveli su ustanike i u napad na ustaška legla Avtovac i Fazlagića kulu.
Bio je organizator otpora u Istočnoj Hercegovini i Crnoj Gori i odmah se stavio pod komandu pukovnika Jugoslovenske vojske Draže Mahailovića.
Tokom rata bio je i komandant Mostarske i Golijske brigade koja je bila u sastavu Nevesinjskog korpusa. Bio je izuzetan komandant, brz, okretan, sa svojim jedinicama bio je spas za srpski narod u Hercegovini. Odlikovan je Karađorđevom zvezdom sa mačevima, a od Draže Mihailovića dobio je i čin četničkog vojvode, dok ga je Sveti mitropolit crnogorsko-primorski Joanikije Lipovac još pre rata odlikovao crvenim pojasom.
Poginuo je 1945. godine u selu Razboj u Bosni, prilikom povlačenja sa crnogorskim četnicima
