Rođen je 5. februara 1918. godine u Sokocu, kod Sarajeva. Osnovnu školu je pohađao u rodnom mestu, a gimnaziju u Bosanskoj Gradiški i Sarajevu. Posle završene mature, 1937. godine, upisao je Pravni fakultet u Beogradu. Ubrzo po dolasku u Beogradu, kao mladi student se priključio studentskom revolucionarnom pokretu. Pripadao je grupi zemljoradničke omladine, gde je imao velikog uspeha u okupljanju omladine u Sokocu i na Romaniji. Posle okupacije Jugoslavije, 1941. godine, Pero je napustio Beograd i vratio se u Sokolac, gde se odmah uključio u pripreme za ustanak. Maja 1941. godine primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). U leto 1941. godine bio je jedan od organizatora ustanka na Romaniji i na Jahorini. Najpre je bio postavljen za komandira Romanijske grupe, a sredinom avgusta je s grupom boraca sa Romanije prešao na teren Jahorine i Kalinovika, gde je imao zadatak da pruži pomoć u organizovanju ustanka.
Ubrzo potom je bio postavljen za zamenika komandanta Jahorinskog partizanskog odreda, a februara 1942. godine je postao član Operativnog štaba NOP za istočnu Bosnu. Kad je u avgustu formirana Šesta istočnobosanska udarna brigada, bio je postavljen za zamenika komandanta brigade. Od marta 1943. godine bio je komandant Prve majevičke udarne brigade, a od juna 1943. godine zamenik komandanta 17. istočnobosanske udarne divizije. Od septembra 1944. godine je bio komandant 27. istočnobosanske udarne divizije, a od oktobra 1944. godine komandanta Trećeg bosanskog korpusa.
U toku rata je pored vojnih, obavljao je i političke dužnosti. Na Prvom kongresu Ujedinjenog saveza antifašističke omladine Jugoslavije (USAOJ), održanom decembra 1942. godine u Bihaću, bio je izabran za člana Zemaljskog odbora USAOJ-a. Na prvom zasedanju Zemaljskog antifašističkog veća narodnog oslobođenja Bosne i Hercegovine (ZAVNOBiH), održanom 25. novembra 1943. godine u Mrkonjić Gradu, bio je izabran za većnika ZAVNOBiH-a.
Još od prvih borbi, na Romaniji 1941. godine, isticao se velikom hrabrošću, zbog čega je bio jedan od najpoznatijih partizanskih boraca na Romaniji, a kasnije jedan od poznatijih partizanskih komandanata u Bosni i Hercegovini. Jedna od prvih borbi, u kojoj se istakao bila je borba sa Nemcima, na Romaniji 18. avgusta 1941. godine, kada je kao bombaš jurišao na neprijatelja. Potom se istakao u napadu na žandarmerijsku kasarnu u Mokrom, kod Pala; borbama sa ustašama i domobranima na Jahorini; borbama Šeste istočnobosanske udarne brigade u Sremu, krajem 1942. godine; borbama na Majevici; u borbama tokom Pete neprijateljske ofanzive, juna 1943. godine; U toku Šeste neprijateljske ofanzive, kao i u drugim borbama.
Posle oslobođenja Jugoslavije, bio je upućen na školovanje u Sovjetski Savez, gde je završio Višu vojnu akademiju „Vorošilov“. Potom se vratio u zemlju, gde je završio i Višu vojnu akademiju JNA. U Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA) se nalazio na dužnostima pomoćnika komandanta armije, načelnika Štaba vojne oblasti, komandanta Vojnog područja, predsednika Stalne ispitne komisije za čin pukovnika, komandanta armije i pomoćnika Državnog sekretara za poslove narodne odbrane SFRJ, generala Nikole Ljubičića. Imao je čin general-pukovnika JNA.
Pored vojnih dužnosti bio je biran za poslanika Savezne narodne skupštine, a na Osmom kongresu SKJ, 1964. godine bio je izabran za člana Centralnog komiteta SKJ.
Umro je 7. jula 1969. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden ratne zastave, Orden partizanske zvezde sa zlatnim vencem, Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem, Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem i Orden za hrabrost. Ordenom narodnog heroja je odlikovan 20. decembra 1951. godine
